دستکت بوسم ..بمالم پایکت....

دید موسی یک شبانی را به راه/// کو همی گفت ای خدا وای اله

توکجایی تا شوم من چاکرت/// چارقت دوزم کنم شانه سرت

دستکت بوسم بمالم پایکت/// وقت خواب آید بروبم جایکت

ای فدای توهمه بزهای من/// ای به یادت هی هی وهی های من

زین نمط بیهوده می گفت آن شبان/// گفت موسی با که هستت ای فلان

گفت با آن کس که ما را آفرید/// این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی،  های خیره سرشدی/// خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژاست وچه کفراست و فشار/// پنبه ای اندر دهان خود فشار

گرنبندی زین سخن تو حلق را/// آتشی آید بسوزد خلق را

گفت ای موسی دهانم دوختی/// وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد و تفت/// پافتاد اندر بیابان و برفت

وحی آمد سوی موسی از خدا/// بنده ی ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی/// نی برای فصل کردن آمدی

درحق او مدح و درحق تو ذم/// در حق او شهد و درحق تو سم

ما بری از پاک و ناپاکی همه/// از گران جانی و چالاکی همه

من نکردم خلق تا سودی کنم/// بلکه تا بربندگان جودی کنم

ما برون را ننگریم و قال را/// ما درون را بنگریم و حال را

خون شهیدان را زآب اولی تر است/// این خطا از صد ثواب اولی تر است

لعل را گر مهر نبود باک نیست/// عشق را دریای غم غمناک نیست

در دل موسی سخن ها ریختند/// دیدن و گفتن به هم آمیختند

چون که موسی این خطاب از حق شنید/// در بیابان در پی چوپان دوید

عاقبت دریافت او را و بدید/// گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجوی/// هر چه می خواهد دل تنگت بگوی