ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ....
ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ . ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﮐﯽ ﻭﻟﯽ ﻗﻄﻌﻦ
ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺣﺲ ﺗﻤﻠﮑﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ
ﻫﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ.ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﻭ ﺩﻝ
ﻣﯿﺒﻨﺪﯾﻢ،ﺑﻌﺪﻫﻤﻪ ﯼ ﺗﻼﺵﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﻥ
ﺁﺩﻡ ﺭﺍ " ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ "ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﻌﺪﻓﺎﺗﺤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺒﺎﻟﯿﻢ
ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﯼ
ﺣﺮﯾﻢ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﯿﻢ،ﺗﻨﮕﺘﺮ
ﻭﺗﻨﮕﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ. ﭼﺮﺍ؟ﭼﻮﻥ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﻢ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﺁﻣﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ
ﺳﻠﺐ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ
ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ،ﻧﻪ ﺧﻮﺩﺵ،ﺗﻤﺎﻡ
ﻭ ﮐﻤﺎﻝ،ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺿﻌﻔﻬﺎ ﻭ
ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻫﺎﯾﺶ .ﺑﻌﺪ ﺗﻼﺵ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﺩﻫﯿﻢ.ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ
ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﺷﯿﺪﻥ ﺍﻭ،ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻭﺍﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﻣﺰﺍﺟﻤﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﺘﺮﺍﺷﯿﻢ ﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ
ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ
ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﺩﺭﺩ
ﺩﺍﺭﺩ.ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻭﯾﯽ ﮐﻪﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯾﻢ .ﻭ ﺑﺎ
ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺰﻧﯿﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺮﻭﺣﺘﺮ ﻭ ﺁﺯﺭﺩﻩﺗﺮ
ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ. ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺑﺎﺩ،ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ
ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺻﻔﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻔﯽ ﺍﺳﺖ،ﺍﺯ
ﺷﺮﯾﮑﺖ ﺑﮕﯿﺮﯼ،ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺷﺎﻟﻮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮑﺎﺭﯼ
ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯼ
ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ .ﭼﻮﻥ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪﺷﺨﺼﯿﺖ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ" ﺁﻥِ" ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﺍﻭ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ. ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﯾﺎﺩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﺍﻧﻪ ﺑﻪ
ﻫﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺭﺯﯾﻢ.ﮐﻪ ﺑﻪﺗﻤﻠﮏ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﻤﻠﮏ
ﻧﺮﻭﯾﻢ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ ". ﺗﻮ ﻣﺎﻝ
ﻣﻨﯽ" ﺍﺯﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ
ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ .ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ
ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ،ﺁﻥ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺷﯿﺊ ﺗﻘﻠﯿﻞ
ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ. ﺣﺎﻻ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﯿﺌﯽ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ،ﺍﯾﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺟﺎﯾﺶ
ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ
ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﻭﺩ،ﻣﯿﺮﻭﺩ .ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ
ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﻦ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ
ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﺍﺩ.ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ
ﻧﮕﻪﺩﺍﺷﺘﻦ،ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ .ﺭﻫﺎ ...
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﺷﺪ،ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ،ﻧﻪ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯿﻢ. ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻟﺬﺕِ
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﺍﻧﭽﺸﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ،ﻣﻌﺸﻮﻕ
ﻭﺍﻗﻌﯽ،ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﺑﻌﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ
ﻫﺴﺖ. ﭼﻮﻥﻋﺎﺷﻖ ﻣﻌﺸﻮﻗﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ
ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﯾﻢ . ﻣﺎ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﺳﻬﻢ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻫﻢ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ
ﺣﺲ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽﻣﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻭﺣﺲ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﻗﺮﺑﺎﻧﯽ
ﺗﻤﻠﮑﻤﺎﻥ. ﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﯾﻢ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺳﻨﺪ
ﺑﺰﻧﯿﻢ،ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ ". ﺁﻧﺖ" ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ
ﺭﻣﺎﻥ" ﺟﺎﻥ ﺷﯿﻔﺘﻪ" ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﺷﺎﯾﺪ
ﺑﺘﻮﺍﻧﯽﺟﺴﻤﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﯽ،ﺑﺎ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮐﺸﻢ
ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
