بــا هـر بـهانه و هـوسی عـاشقــت شــــده ست
فرقـی نمی کند چه کسی عـاشقت شده است
چــیــزی ز مــاه بــودن تـــــــــــو کــم نــمی شـود
گـیـرم که بـرکه ای نــفسی عاشـقت شده ست
ای سـیــب ســـرخ غـلــت زنـان در مــسـیــر رود
یـک شهر تـا بـه من برسی عاشقت شده ست
پــــــــر می کــــشی و وای بــه حــال پــرنـده ای
کز پشت میله ی قفسی عاشـقت شـده سـت
آیـینــــــه ای و آه کـــه هـــــــــــــــرگــز بــرای تــو
فرقی نمی کند چه کسی عاشقت شده است
فاضل نظری
شـوق پـرکـشیـدن است در سرم قـبول کـن
دلشکـسته‌ام اگـر نـمی‌پـرم قــبول کـن
ایـن کـه دور دور بـاشم از تـو و نبـینـمت
جـا نـمی‌شود بـه حجـم بـاورم، قـبـول کـن
گـاه، پـر زدن در آسمان شعـرهـات را
از من، از مـنی کـه یـک کبـوتـرم قبـول کـن
در اتـاق رازهـای تـو سرک نـمی‌کـشم
بیــش از آ‌نـچه خـواستی نـمی‌پـرم، قـبول کن
قـدر یـک قـفس که خلوتـت به هم نـمی‌خورد
گــاه نامه می‌بـرم می‌آورم، قــبـول کــن
گفته‌ای که عشق ما جداست، شعرمان جدا
بـی‌تـو من نه عاشقم، نه شاعـرم، قبول کن
آب …
وقـتی آب ایـن قدر گـذشته از سـرم
مـن نمی‌تـوانـم از تـو بـگذرم، قـبول کن
مهدی فرجی
بـه نسـیمی هـمه ی راه بـه هـم می ریـزد
کـی دل سنگ تـو را آه بـه هـم می ریـزد
سنگ در بـرکه می انـدازم و می پنـدارم
با همـین سنـگ زدن مـاه بـه هـم می ریـزد
عـشق ، بـر شانـه ی هـم چـیدن چـندیـن سنـگ است
گـاه می مـاند و نـاگـاه به هم می ریـزد
آن چـه را عـقل بـه یـک عـمر به دست آورده است
دل بـه یـک لحـظه ی کـوتـاه به هـم می ریزد
آه ! یـک روز هـمین آه تـو را مـی گـیرد
گـاه یک کـوه به یـک کـاه بـه هـم می ریـزد
فاضل نظری
شب در آن حجم عمیقش آمد
زهر تنهایی در کام شبان ریخته اند
ریشه قهر تو در خاک نگاه
می خاموشی در جام زمان ریخته اند
اشکهایی چه غریب در هجومی لبریز
آب تعمیدی برعشق نهان ریخته اند
عمر طولانی بی حرفیها در دل هر دیدار
طعم بی برگی به تن نارونان ریخته اند
من کجایم تو کجا؟هق هق فاصله ها
حرفی از پایان را به لب قاصدکان ریخته اند.
فریدون مشیری
من ٬ در آن لحظه ٬ که چشم تو به من می نگرد
برگ خشکیده ایمان را
در پنجه باد
رقص شیطانی خواهش را
در آتش سبز!
نور پنهانی بخشش را
در چشمه مهر
اهتزاز ابدیت را می بینم
بیش از این ٬ سوی نگاهت ٬ نتوانم نگریست
اهتزاز ابدیت را
یارای تماشایم نیست
کاش می گفتی چیست
آنچه از چشم تو ٬ تا عمق وجودم جاری ست.
فریدون مشیری
بنشین ٬ مرو ٬ که در دل شب ٬ در پناه ماه
خوش تر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست
بنشین و جاودانه به آزار من مکوش
یکدم کنار دوست نشستن گناه نیست.
بنشین ٬ مرو ٬ صفای تمنای من ببین
امشب چراغ عشق در این خانه روشن است
جان مرا به ظلمت هجران خود مسوز
بنشین ٬ مرو ٬ مرو که نه هنگام رفتن است.
فریدون مشیری
کوک کرده ام ساعت کوکی را .....
و به انتظار یک سلام دوباره نشسته ام..
فرش قرمزی گسترده ام به وسعت دل دریایی ات.......
و تمام دردهایم را زدوده ام تا که نکند نمک باشد بر زخم هایت ...
من خورشید را خبر کرده ام که به یمن آمدنت شهر را چراغانی کند .....
در شعر هایم چه می گردی ،"یافت می نشود ...گشته ایم ما"
من تو را می جویم در آن سوی سکوت
و در آغوش گرم خدا..
من تو را می جویم که مرا خوانده ای
ای مسافر راه طولانی عشق
مقصدت را یافتم ...
شهر آسودگی،کوچه ی عشق ،و بن بست آغوش من
ای خسته ی تازه از راه برگشته به حرمت آمدنت شهر را قربانی میکنم
کوه را می شکنم تا جامه کنم از عشق بیستون را بر تو
ای که قافیه هایت از بین برد سیاهی شعر های سپیدم را ...
ای زیباترین ترانه ها بر لبان تو ...
با برگشتنت می خواهم به کنات بمانم ..
بمانم تا بسپارم به تو کوله بار دردها و عشق ها و شادی هایم را
تا تو باشی که می مانی و این من باشم که می خوانم ...
تو می مانی و من !
زهرامحدثی(گیلانی)
من دختر روزای تنهایی… با هر عذاب تازه جنگیدم
از غصه فردا نگو با من … روزای از این بدترم دیدم
تا مرز وحشت … تا جنون رفتم
از ترس دیوونه شدن … کم نیست
تو اومدی و من … به غیر از تو
چیزی به جز تصویر … یادم نیست
تو اومدی تا فکر روزای … تلخ گذشته از سرم وا شه
من ضربه خوردم تا قویتر شم … فردای من میتونه زیبا شه
تو اومدی تا فکر روزای … تلخ گذشته از سرم وا شه
من ضربه خوردم تا قویتر شم … فردای من میتونه زیبا شه
…
هر اتفاقی که برام افتاد … شاید دلیل محکمی داره
وقتی ورق برگرده میبینی … این زندگی به من بدهکاره
حال خوبی دارم که ثانیه ثانیه اش را مدیونم به تــــــــــــو..
بعد از مدت ها من دوباره من شدم ........
ماهتاب من ! حال که برگشته ای بنگر آسمان را
سکوت ناب دریا را بنگر ...
برگ رقصان بید را ...بن بست شیرین با هم بودنمان را ......
شکوه، شکوه بر انگیر خنده هایت
راستش من به ماه حسودیم می شود
می شود شبانگاهان به ماه خیره نشوی؟؟
می شود وقتی تنهایی حرف هایت را با اشک هایت قسمت نکنی؟
می شود وقتی شاعر می شوی ،قلمت نشود تنها خواننده ی شعر هایت؟
می شود وقتی از عالم و ادم بریده ای دیوارنشود تکیه گاهت ؟
می شود ؟؟
زهرامحدثی(گیلانی)
