خدا هست !

ماه من غصه چرا؟!
آسمان را بنگر،که هنوز،بعدصدهاشب و روز
مثل آن روز نخست
گرم وآبی و پر ازمهر،به ما می خندد !
یا زمینی را که،دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت!
بلکه از عاطفه لبریز شدو
نفسی از سر امیدکشید
و در آغاز بهار دشتی از یاس سپید
زیرپاهایمان ریخت
تابگویند که هنوز،پرامنیت احساس خداست!
ماه من غصه چرا؟!
تومراداری و من
هرشب و روز،
آرزویم همه خوشبختی توست!
ماه من!دل به غم دادن واز یاس سخن گفتن ها
کار آن هایی نیست که خدارا دارند...
ماه من !غم و اندوه،اگرهم روزی مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات،از لب پنجره ی عشق،زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا چتر شادی وا کن
وبگو با دل خود که خداهست ،خدا هست!
اوهمانی است که در تارترین لحظه ی شب،راه نورانی امید
نشانم داد...
اوهمانی است که هرلحظه دلش می خواهد،همه زندگ ام،
غرق شادی باشد...
ماه من !
غصه اگر هست !بگو تا باشد!
معنی خوشبختی،
بودن اندوه را...!
این همه غصه و غم،این همه شادی وشور
چه بخواهی یا نه!میوه یک باغند
همه را باهم وبا عشق بچین..
ولی از یادمبر،
پشت هرکوه بلند،سبزه زاری است پراز یاد خدا
ودر آن باز کسی می خواند،
که خداهست!خداهست!
وچرا غصه؟چرا !؟!